دعا و فرق ان با ندا
ندا مختص به باب لفظ و صوت است ولی دعا هم شامل دعوت کردن به وسیله لفظ می شودو هم شامل آنجایی که کسی را با اشاره و یا نامه دعوت کنند.علاوه براین در ندا شخص را با صدای بلند صدا بزنیم، ولی لفظ دعا این قید را ندارد چه با صدای بلند او را بخوانیم و چه بیخ گوشی و آهسته دعوتش کنیم،هر دوجورش دعوت است.
دعا اگر به خدای تعالی نسبت داده شود معنایش هم دعوت تکوینی است هم دعوت تشریعی یعنی در تکوینی ایجاد چیزی که حق تعالی اراده کرده است،و در تشریعی عبارت است از اینکه خدای تعالیبه زبان آیاتش بندگان راتکلیف می کند به انچه که از انان می خواهد.
اما دعوت و دعای بندگان عبارت است از اینکه بنده با خواندن پروردگارش رحمت و عنایت پروردگار خودرا به سوی خود جلب می کند،و خواندنش به این استکه خود را در مقام عبودیت و مملوکیت قرار دهد.به همین جهت عبادت در حقیقت دعا است، چون بنده در حال عبادت اعلام تبعیت و اقرار به ذلت می کندتا خدا را با مقام مولویت و ربوبیتش به خود معطوف سازد، دعا هم عینا همین است.