آرامش

۱.معرفت و باوربه این که پروردگار مالک علی الاطلاق است.

۲.دل را مصفا کردن

۳.استفاده از لقمه حلال

۴. تضرع و انابه

چند چیز نشانگر رعایت ادب در دعاست،

۱.بسم الله الرحمن الرحیم ،رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید دعایی که اولش با بسم الله شروع شود ردنخواهد شد.

۲.ثنا و تمجید پروردگار

۳.صلوات بر محمد و آل محمد.

۴.توسل به اهل بیت علیهم السلام

امام صادق علیه السلام

کسی که اهل مسجد است کمترین سودی که می برد یکی از این سه مطلب است..

۱.دعایی که با آن بهشتی می شود.

۲.دعایی که بلا را از او دفع می کند.

۳.برادری که در راه خدا به او کمک کند.

پیامبر خدا فرمودند..

درود و تکریم مسجد،خواندن دو رکعت نماز است.

ندا مختص به باب لفظ و صوت است ولی دعا هم شامل دعوت کردن به وسیله لفظ می شودو هم شامل آنجایی که کسی را با اشاره و یا نامه دعوت کنند.علاوه براین در ندا شخص را با صدای بلند صدا بزنیم، ولی لفظ دعا این قید را ندارد چه با صدای بلند او را بخوانیم و چه بیخ گوشی و آهسته دعوتش کنیم،هر دوجورش دعوت است.

    دعا اگر به خدای تعالی نسبت داده شود معنایش هم دعوت تکوینی است هم دعوت تشریعی یعنی در تکوینی ایجاد چیزی که حق تعالی اراده کرده است،و در تشریعی عبارت است از اینکه خدای تعالیبه زبان آیاتش بندگان راتکلیف می کند به انچه که از انان می خواهد.

    اما دعوت و دعای بندگان عبارت است از اینکه بنده با خواندن پروردگارش رحمت و عنایت پروردگار خودرا به سوی خود جلب می کند،و خواندنش به این استکه خود را در مقام عبودیت و مملوکیت قرار دهد.به همین جهت عبادت در حقیقت دعا است، چون بنده در حال عبادت اعلام تبعیت و اقرار به ذلت می کندتا خدا را با مقام مولویت و ربوبیتش به خود معطوف سازد، دعا هم عینا همین است.

حضرت صادق علیه السلام فرمودند

هرکه آزار خود را از همسایه باز دارد حق تعالی در روز قیامت از گناهان او در گذرد.

در احادیث وارد شده است خوردن مال یتیم بناحق،از جمله گناهان کبیره است.در حدیث معتبر منقول است که حضرت رسول صلی الله علیه و آله فرمود..

   هرکه نگاهداری کند یتیمی را و او را نفقه دهد من و او در بهشت مانند این دو انگشت باهم باشیم. واشاره به انگشت شهادت و میان فرمود.

در روایت معتبر از حضرت امیرالمومنین علیه السلام منقول است..

    هر مرد مومن و زن مومنه که دست بر سر یتیم بکشداز روی ترحم حق تعالی برای او به عدد هر مویی که دستش بر آن می گردد، حسنه ای برای او بنویسد.۰